Matka kontra szpitalna rzeczywistość.

Tydzień temu moja koleżanka została mamą, ma śliczną, długo wyczekiwaną córeczkę. Jednak nie to było inspiracją do powstania tego postu, choć pośrednio się do niego przyczyniło, ale to co powiedziała inna moja znajoma o pierwszych chwilach macierzyństwa biorąc pod uwagę swoje własne przeżycia i doświadczenia.

Pamiętacie ten moment kiedy wasze ukochane dziecko pojawiło się na świecie? 

Kiedy po raz pierwszy usłyszałyście jego krzyk, dotknęłyście maleńkich rączek i stopek?

Kiedy po raz pierwszy wzięłyście tą kruszynkę w ramiona?
Euforia, apogeum szczęścia, totalna ekstaza. To nie ulega wątpliwości.
Ale czy dalej też tak było? Czy kolejne dni spędzone w szpitalu, miejscu gdzie matka i dziecko spędzają ze sobą pierwsze chwile, miejscu które z zasady powinno otoczyć wsparciem i opieką młodą mamę, nadal były takie przepełnione euforią? 

A może zderzyłyście się nagle z rzeczywistością? Rzeczywistością, która nijak nie wpasowywała się w wasze wyobrażenie o pierwszych dniach macierzyństwa? 

Już będąc w ciąży z pierwszym synem wiedziałam, że nie będę karmiła piersią, a przynajmniej nie tylko piersią. Jakby komuś przyszło do głowy wyzywać mnie od wyrodnych, samolubnych matek to niech sobie daruje. To był mój wybór i nikomu nic do niego i za stara jestem żeby się komukolwiek ze swoich wyborów tłumaczyć. Nie zamierzam również poruszać tutaj kwestii karmienia czy tego co jest lepsze dla dziecka itp. bo nie o tym jest ten post. 

Niestety, możecie mówić co chcecie, ale w wielu szpitalach panuje terror mleczny i nacisk na karmienie piersią przy jednoczesnym braku wsparcia w tym karmieniu. I choć położna przynosząc pierwszą butlę mojemu dziecku, jeszcze na sali pooperacyjnej nawet nie zapytała czy wyrażam na to zgodę, to potem patrzyła na mnie jak na dziwoląga, kiedy prosiłam o mleko dla mojego dziecka. Jednocześnie tak jak wspomniałam, pomocy w karmieniu piersią nie było żadnej. Bo wcale nie jest tak, że każda matka od razu przystawia dziecko, a karmienie natychmiast staje się najprzyjemniejszą czynnością jaką kiedykolwiek w życiu wykonywała. 

Niewiele zmieniło się trzy lata później kiedy rodziłam młodszego syna. No może poza tym, że tym razem zapytano czy młody może dostać butlę, jednak kilka dni później kiedy lekarzowi na obchodzie zakomunikowałam, że moje dziecko będzie na butli i pierwszy syn też na butli był usłyszałam: "No to ma pani okazję teraz naprawić swój błąd." 

Helołłłł jaki błąd, moje dziecko żyje, jest zdrowe, przez te trzy lata ani razu nie chorowało, nie ma alergii, kocham je, a ono mnie kocha i ten konował ma czelność mówić mi o błędach? A niby co on może poza teorią wiedzieć o karmieniu piersią? Czyżby praktykował??

Odwróćmy więc sytuację i zobaczmy jak wyglądała pomoc przy karmieniu piersią. Otóż kiedy przyszła na salę położna laktacyjna (Akurat w szpitalu, w którym rodziłam takowa była, bo nie wszędzie jest) rzuciła tylko w stronę mojego łóżka: "Wieloródka to wie jak karmić". No ba, pewnie, że wiem, kurs korespondencyjny kończyłam, a dwa porody to rzeczywiście wiele. A może by się szanowana pani położna zapytała czy te wcześniejsze wiele dzieci (czyt. jedno) które urodziłam było karmione piersią i może jednak trzeba w czymś pomóc?
A może w trzeciej dobie dopadł was baby blues? Z pewnością część tak. I pewnie wszyscy otoczyli was wtedy zrozumieniem i opieką? Taaaa.

Za pierwszym razem nie wiedziałam co się ze mną dzieje, dlaczego nagle mój nastrój w skali od 1-10 sięgnął poziomu -7. Ryczałam do poduszki i było mi źle, bez powodu, po prostu hormony postanowiły sobie z mojego organizmu zrobić pole bitwy. Kolejne położne i pielęgniarki przewijające się przez salę patrzyły z politowaniem lub w ogóle omijały mnie szerokim łukiem. W końcu przyszła jedna, starsza położna, usiadła na brzegu łóżka, wzięła mnie za rękę i powiedziała : "płacz dziecko, to normalne jutro będzie ci lepiej."
I było. I wystarczył taki drobny gest żeby zachować godność człowieka, wesprzeć go, wytłumaczyć.

Historii z oddziałów położniczych mogłabym przytaczać wiele, ile matek tyle historii. Nie chodzi o to żeby szykanować, o to żeby wrzucać wszystkie szpitale i cały personel do jednego wora. Miejsca i ludzie są różni. Na przykład podczas obu moich cięć miałam na sali operacyjnej cudowny zespół operacyjny, a szczególnie miło wspominam fantastycznych anestezjologów z obu porodów. Niestety faktem jest, że tych historii poniżających, obdzierających z godności, z brakiem wsparcia i czysto ludzkiego zrozumienia jest niestety więcej. I tu wracamy do koleżanki, której wypowiedź odnośnie jej prób karmienia piersią w szpitalu stała się inspiracją dla tego postu.

 "Boli mnie i wkurza strasznie, że przez takie rzeczy jak cycki już pierwszego dnia wmawia się matkom, że macierzyństwo to udręka, płacz, zmartwienia, niepokój. To są pierwsze dni z najcudowniejszym stworzeniem na świecie - twoim własnym dzieckiem. Nikt nie ma prawa tego niszczyć jeżdżąc po psychice matki, głodząc dziecko, maglując piersi! Każdy powinien nad matką wtedy skakać. A tu jak zwykle mamy płacze, żale, witaj mamo teraz zobaczysz co to ból, żal, cierpienie, smutek, niepewność, strach, bezsilność. No cudownie wyglądają pierwsze dni młodych mam."

To nie w taki sposób kobieta powinna stawać się matką, nie w takich warunkach powinna spędzać pierwsze chwile z dzieckiem. Ktoś powie, że się kobiety nad sobą użalają, ale to że kiedyś kobiety rodziły w polu, przecinały pępowinę i wracały do roboty nie oznacza, że tak musi być dalej. Skoro na przestrzeni lat wykreowaliśmy obraz ciąży jako stanu błogosławionego, a narodzin dziecka jako wręcz mistycznego przeżycia to niech rzeczywiście będzie ono jak najbardziej do tego mistycyzmu zbliżone. Zdaję sobie sprawę, że kolejna pacjentka jest tylko kolejną pacjentką, a dla personelu szpitala jest to po prostu praca. Ale skoro ktoś zdecydował się na tak szczególny zawód w tak szczególnym miejscu jakim jest szpital i oddział położniczy to wymagam wręcz żeby w tą pracę wkładał odrobinę empatii, zrozumienia, współczucia, pomocy - zwyczajnych ludzkich odruchów.
A jak wyglądały wasze pierwsze chwile z maleństwem w szpitalu?  Macie dobre wspomnienia?