Ona, ona i on czyli zróbmy sobie dziecko.

Mam dwoje dzieci. To wiecie. 

Zaplanowane z zegarmistrzowską precyzją, praktycznie co do dnia i godziny ;) 

Nie doświadczyłam wewnętrznego bólu po negatywnych testach ciążowych i miesięcy starań. 

Nie przeszłam przez problem bezpłodności, przez badania, rezygnację, utratę nadziei. 

Miałam szczęście, cholerne szczęście, bo wokół mnie jest mnóstwo par, które mniej lub bardziej zostały dotknięte przez trudy starań o upragnione dziecko. 

Obiema łapkami podpisuję się pod in vitro, bo uwierzcie, nie każdy urodził się ze zdolnością pokochania cudzego dziecka i nie każdy potrafiłby takie dziecko adoptować. Ja chyba bym nie potrafiła.

Jednak kiedy usłyszałam, że w Wielkiej Brytanii przyjęto ustawę o dzieciach trojga rodziców poczułam, że brniemy za daleko. 

To prawda, każdy rodzic pragnie żeby jego dziecko urodziło się piękne, zdrowe bez wad. Mamy prawo do takich pragnień. Pytanie czy mamy prawo dyskutować z naturą?

Zaraz ktoś mi zarzuci, że nie wiem co to znaczy mieć chore dziecko. Że nie mam pojęcia o trudach opieki i wychowania takiego dziecka. Że nie wiem co to znaczy mieć świadomość, że nie ma się szans na to by dziecko urodziło się zdrowe. 

To prawda. Nie wiem jak to jest i nie jestem sobie tego nawet w stanie wyobrazić. Ale nadal zadaję sobie pytanie co lub kto, daje nam moralne prawo do tak daleko posuniętej ingerencji w naturę?

Zdaję sobie sprawę, że medycyna i genetyka brną do przodu. Jeszcze niedawno przeszczep 'zwykłej' nerki był wydarzeniem na skalę światową, dziś przeszczepiamy serca, płuca, a nawet twarze.  Rozwój i postęp jest naturalny, jednak czy powinien być nieograniczony?

Czy jesteśmy w stanie przewidzieć konsekwencje krzyżowania DNA od trojga rodziców? Czy jesteśmy w stanie przewidzieć jak takie dziecko będzie znosiło inne choroby, czy samo będzie mogło mieć dzieci, czy 'kombinowanie' przy genach nie wpłynie na jakość i długość jego życia?

A co z naturalną selekcją, przeludnieniem? Wiem, brzmi okrutnie, ale niestety taka jest rzeczywistość. Kiedyś to natura decydowała o przyroście naturalnym, dziś kiedy potrafimy ratować dzieci, które rodzą się z wagą urodzeniową poniżej 400g, kiedy leczymy wiele chorób, które do niedawna uznawane były za śmiertelne to my zaczynamy o tym przyroście decydować. 

Oczywiście nie chodzi mi o to żeby nagle zaprzestać podtrzymywać ciąże, a chorych ludzi masowo odłączać od aparatury i skazywać na śmierć, ale grzebanie w genach i 'tworzenie' zdrowych ludzi to już nie leczenie, nie ratowanie życia, to niebezpieczna zabawa w Boga.

Dziś chcemy mieć zdrowe dziecko, za chwilę będziemy chcieli mieć dziecko wyższe, ładniejsze, mądrzejsze, zaprogramowane na sukces. 

Powiecie, że nie?

Może nie ja, może nie wy, ale nie oszukujmy się, zawsze znajdą się tacy, którzy będą chcieli. 

Jak daleko posunie się medycyna w tworzeniu dzieci 'idealnych', zaprogramowanych wg potrzeb i upodobań rodziców? 

Wydaje wam się, że jeśli teraz świat powie przysłowiowe 'A' to powstrzyma się przed powiedzeniem 'B' ? Czy będziemy umieli postawić sobie granicę w tworzeniu nowych, lepszych, doskonałych ludzi?

Nie. Jestem o tym przekonana. 

Stajemy właśnie na progu ery projektowania.

Projektowania 'lepszych' ludzi.