Wspomnień czar z ubiegłego wieku.

Stare pryki już jesteśmy z tym moim mężem bo co jakiś czas bierze nas na wspominki jak to było jak byliśmy młodzi. Nie, dinozaury już nie biegały po ulicach, a ogień i koło od jakiegoś czasu były ogólnodostępne, ale  'nasz świat' bardzo różnił się od świata naszych dzieci.

Pamiętam zdumienie na twarzach moich dzieci, kiedy u swojej kuzynki zobaczyli stacjonarny telefon zabawkę. Albo wtedy gdy powiedziałam im, że jak ja byłam mała to komputer zajmował cały pokój,

a nawet jak już jego rozmiary się skurczyły to i tak był sporo większy od wszechobecnych teraz laptopów.

Pierwszy telefon komórkowy dostałam będąc już na studiach, to była szara Motorola z wyświetlaczem wielkości znaczka pocztowego. Dziś wzbudziłaby śmiech i kpinę u każdego nastolatka, wtedy to był szczyt marzeń, technologiczny krok na przód, zew wolności :)

Na Komunię nie dostawało się quadów, konsol, tabletów i smartfonów, ale nieśmiertelne zegarki z kalkulatorem i długopisem. Każda dziewczynka taki chciała. Rower? Owszem, ale jak się cała rodzina zrzuciła i jeszcze trzeba było go wystać w kolejce.Nie, nie w takim pociągu tylko w tłumie ludzi stojących po ten sam rower 'bo właśnie dowieźli'.

Kartki na żywność też pamiętam, choć mój małżonek z racji, że jednak trochę bardziej starszawy jest ode mnie, pamięta lepiej. Dokładnie w dniu moich narodzin weszły w życie kartki na mydło i proszek do prania. Dziś niepojęte żeby nie można było wejść do sklepu i kupić tego co dusza zapragnie.

Pamiętam pierwszego banana. Widząc go na wystawie sklepu zapytałam mamy co to jest, nigdy wcześniej nie widziałam banana. Dostałam go, okropnie mi nie smakował, ale wstydziłam się powiedzieć mamie bo domyślałam się, że musiał sporo kosztować. Na szczęście mama się zorientowała i uwolniła mnie od tego żółtego koszmaru ;)

Rozrywka? Nie było wielkich sal zabaw z kulkami, drabinkami, zjeżdżalniami i milionem innych atrakcji gdzie wystarczy wejść, zapłacić i dziecko samo się sobą zajmie. Był trzepak, na którym spotykaliśmy się z mieszkającymi w sąsiedztwie dzieciakami i mój dziadek, który siadał na krzesełku przed domem i patrzył jak jeżdżę na rowerku po chodniku w te i z powrotem. Albo zabawę z dziadkiem 'w szkołę' gdzie biedny dziadek musiał robić za całą klasę i napisać dajmy na to dwadzieścia klasówek :)

Wakacje? Żadne tam tropikalne wyspy, Egipty, Turcje. U babci i dziadka na wsi. Mój mąż powiedział, że mam o tym nie pisać, ale do dziś pamiętam zapach i smak ziemniaków z parownika, które dziadek przygotowywał dla zwierzaków. Albo smak świeżego mleka od krowy i szukanie prezentów na Wielkanoc w gniazdku ukrytym gdzieś w ogrodzie. Wakacje w głuszy z rodzicami w udostępnianym przez Pana Ryśka domu. Z daleka od cywilizacji, ze studnią i piecem lepionym co roku przed domem. 

Pamiętam oranżadę w woreczkach, w proszku, gumy Donald i VisolVit. Kasety magnetofonowe i marzenie każdego dzieciaka (moje niespełnione) - walkman Kajtek (nota bene ciekawe czy moje dzieci słyszały w ogóle słowo 'walkman' :) ) Pamiętam jak zaczytywałam się w Filipince i z wypiekami na twarzy przeglądałam kolorowe zdjęcia w Bravo. Pamiętam New Kids On the Block, Thake That i Dr. Albana. Pamiętam karty telefoniczne i przywożone zza wschodniej granicy ówczesne 'konsole' czyli małe, elektroniczne gierki głównie z bohaterami bajki "Wilk i zając".

No właśnie, bajki. Teleranek, wieczorynka i Piątek z Pankracym. Bez miliona bajkowych kanałów między którymi teraz dzieciaki mogą do woli przebierać. Miś uszatek, Reksio, Kot Filemon, Jacek i Agatka ustąpiły miejsca Dorze, Księżniczce Zosi, Ninjago czy Transformersom. 

Czy kiedyś było lepiej? Nie wiem. Było inaczej. Czy teraz jest lepiej. Nie wiem. Jest inaczej. Nasze dzieci żyją już w zupełnie innej rzeczywistości, zdominowanej przez technologię, której nie da się uniknąć i wbrew temu co się wydaje niektórym rodzicom nie da się dzieci przed nią ochronić. To nieuniknione następstwo XXI wieku.Sama jestem ciekawa jak moje dzieci będą wspominały swoje dzieciństwo. 

A wy pamiętacie coś z tych rzeczy? :)