Gdyby nie tata syn byłby ciapa.

Mój mąż to tata z gatunku tych nieobecnych. Niestety charakter pracy jaką wykonuje sprawia, że praktycznie non stop nie ma go w domu, a nawet jak jest to albo pracuje albo.....tak zgadliście...jest zmęczony ;) 

Kontaktów z dziećmi mu to nie ułatwia, budowania relacji z nimi również. Czasem muszę tupnąć nogą żeby sprowadzić go na dobre tory i uzmysłowić mu, ze dzieci go potrzebują nie tylko jako żywiciela (za co oczywiście jesteśmy mu całą trójką wdzięczni), ale również jako tatę, który zbuduje z klocków bazę, nauczy grać w szachy, albo po raz setny wysłucha historii o bohaterach z "Gwiezdnych wojen". Przecież gdyby nie tata...

Jest jednak pewna rzecz, którą PT wykonuje perfekcyjnie i bez której ja wychowałabym moich synów na dwie pierdoły. Otóż jest to nauka samodzielności.

Jestem osobą, która żyje w totalnym pośpiechu. Śpieszę się wszędzie i zawsze. W ogóle wszystko robię szybko bo jak już kiedyś pisałam mam w głowie totalnie absurdalne poczucie marnowanego czasu.

No więc jak się tak spieszę to nie mam czasu na to żeby czekać nie wiadomo ile aż kokony, które wszędzie ze sobą zabieram, założą buty, kurtki itp. Nie mam czasu czekać, aż  po dwudziestu minutach wreszcie wyszorują zęby albo spakują swoje plecaki. Robię to wszystko za nich, zdając sobie jednocześnie sprawę, że robię źle. Oczywiście dochodzi do tego jeszcze przeświadczenie, że mama zrobi wszystko najlepiej.

I właśnie w tym momencie na scenę wkracza tata i np. z uporem maniaka wmawia Młodemu, że jest w stanie sam się ubrać. Przez kilka pierwszych prób są krzyki, wrzaski, piski i płacz bo 'nie umiem', 'nie potrafię' i 'nie chcę'. 

Ja się wkurzam bo przecież zrobiłabym to szybciej, młody się wkurza bo mu nie wychodzi, a PT się wkurza bo jest ryk. Normalnie cyrk. Z tym, że z tego cyrku nagle wychodzi coś dobrego bo po kilku próbach okazuje się, że młody świetnie sobie radzi z ubieraniem i sprawia mu to nawet satysfakcję bo przecież jest taki duży, że zrobił to sam.

Druga sprawa to moja fobia dotycząca placów zabaw. To dla mnie koszmar. Plac zabaw jawi mi się jako miejsce totalnego zagrożenia  i destrukcji. Powoduje u mnie czarne wizje i realny lęk przed tym co się na  takim placu zabaw może stać. Ta fobia w połączeniu z moim lękiem wysokości to mieszanka wybuchowa. Place zabaw omijam szerokim łukiem. Robię tak, bo gdy tylko znajdę się na takim placu z  moimi dziećmi, resztkami sił tylko powstrzymuję się, żeby nie przelać tych swoich wizji i lęków na nich. Kiedy któryś z moich synów wchodzi na drabinkę, albo nie daj Boże zbliża się do huśtawki oblewa mnie zimny pot, nogi się pode mną uginają i mam ochotę wiać gdzie pieprz rośnie. Kiedy mój syn szedł do zerówki pierwsze co mu powiedziałam, to żeby trzymał się z daleka od huśtawek. Jestem w stanie jednym tchem wymienić z setkę możliwych wypadków, które mogą się stać na placu zabaw.

I tu znowu jest miejsce dla taty. Nie powiem żeby zdarzało się to często, ale raz na jakiś czas udaje nam się wyjść na plac całą czwórką. Wtedy chłopaki mogą poszaleć, bo tata pozwoli wejść na drabinki i na huśtawkę i nie mdleje wtedy z przerażenia, a  pobyt na placu trwa dłużej niż 5 minut :)

Tata nauczył też dzieci odnoszenia talerzy do kuchni po zjedzonym posiłku, dziękowania za ten posiłek mamusi i tego, że naprawdę można umyć ręce bez matczynego wsparcia.

Wierzę, że mimo swoich wielu niedoskonałości, które tak naprawdę wszyscy posiadamy nauczy swoich synów jeszcze wielu mniej lub bardziej ważnych rzeczy, które ja zrobiłabym niestety za nich, wypuszczając w świat dwie ofermy ;)