Kiedy pytają mnie....

Wczoraj był podobno Dzień Kobiet, nawet sama o tym pisałam. No to żeby jak to zwykle bywa, zrobić dobrze małżonkowi, zabrałam oba kokoniki z domu co by się małżonek mógł spokojnie uczyć. Pogoda cudowna, wiosna wkroczyła pełną parą, nic tylko delektować się takim dniem.

Tyle, że delektować to się można jak się samemu siedzi na ławeczce w parku, z kubkiem dobrej kawy i delektuje się ciepłymi promieniami słońca na twarzy, a nie jak się samemu sobie funduje psychiczny surwiwal.

Jazdę tramwajem z dziećmi mam opanowaną praktycznie do perfekcji. Nie przerażają mnie już przesiadki czy jazda w ścisku i smrodzie (kto jeździ tramwajami wie o czym mowa). Odkąd nie muszę zabierać ze sobą wózka, jazda tramwajem naprawdę nie jest skomplikowana toteż i tym razem absolutnie nie przejęłam się, że jedziemy na drugi koniec miasta z przesiadką w samym centrum. 

Bez problemu dotarliśmy do miejsca docelowego, nacieszyliśmy oko (a właściwie ja nacieszyłam) cudownymi różnościami, była pyszna kawa, spacer po parku i promienie słońca na twarzy. (Jakby ktoś był ciekawy gdzie takie cuda to TU)

No więc dlaczego po powrocie nie czułam się zrelaksowana? Dlaczego wróciwszy do domu miałam ochotę skonać na kanapie albo chociaż zasnąć na kilka godzin? Dlaczego każdy dźwięk przewiercał mój mózg na wylot i jawił się niczym wredny warkot wiertarki udarowej?

Z powodu pytań.

Tak. Moje dzieci potrafią zadać ich miliony. Nie. Miliardy. Albo jeszcze więcej. Pytają non stop, bez przerwy, często kilka razy o to samo. Do tego mówią. Mówią również bez przerwy i też powtarzają się często jak zacięta płyta winylowa. Pierdylion razy dziennie słyszę: Mamoooo???? I nie daj Boże żebym próbowała nie zareagować, żebym uległa pokusie i próbowała owo 'mamo' zlekceważyć, nie usłyszeć, nie wydać z siebie choćby jakiegokolwiek dźwięku oznajmiającego, że usłyszałam. Jeśli jednak w wyniku jakiegoś zaćmienia dopuszczę taką możliwość, z pewnością usłyszę 'Mamooo????" jeszcze kolejny pierdylion razy. 

A co po "Mamooo?". A po "Mamooo" różnie, na przykład:

- Mamo, a dlaczego ten tramwaj jedzie w tamtą stronę?

- Mamo, a co to za dom? A kto tam mieszka? A ma strych? A w środku są schody?

- A ten? (i tak z kolejną setką kamienic, które mijamy)

- Mamo, a gdzie jedziemy? (to pytanie pada tak mniej więcej co pół minuty) A daleko jeszcze?

- Mamo, a dlaczego ten pan stoi/siedzi/wsiadł/wysiadł?

- Mamo, a dlaczego dzisiaj świeci słońce?

- Mamo, a co będziemy robić jak wrócimy? (3 minuty po wyjściu z domu)

- Mamo, a dlaczego światło jest czerwone?

Mogłabym tak pisać bez końca. Wiem, że kto pyta nie błądzi, a wiedza jest potęgą i cieszę się, że moje dzieci są jej rządne i ciekawe świata, jednak sposób pozyskiwania tej wiedzy jest dla starego rodzica dość uciążliwy.

No więc ciesząc to swoje oko pięknymi rzeczami, pijąc tą przepyszną kawę i racząc się promykami słońca odpowiedziałam wczoraj na miliardy pytań, w większości 'od czapy', przynajmniej dla mnie, bo dla nich nie mam wątpliwości, że były bardzo ważne, dlatego też cierpliwie na nie odpowiadałam. Mam niestety przez tą moją cierpliwość i ich ciekawość zakwasy w okolicy szczęki, a  głowa nadal mi pęka, a dziś dzień jak co dzień czyli...powtórka z rozrywki i kolejne miliardy pytań ;)

Zaczęło się od: "Mamooo, a kiedy będzie śniadanie????" :D

A wasze dzieci też tyle mówią i zadają tyle pytań?