Schudnij babo!

Nadszedł taki czas, czyt. czas po świętach, że dopadają nas, to znaczy kobiety (bo mężczyźni ze swoim poziomem samouwielbienia nie mają takich reakcji) refleksje na temat naszej wagi i naszego rozmiaru. Tego wszerz rzecz jasna, bo wzdłuż to już się w pewnym wieku powiększyć nie da. 

Wszerz niestety da się i to niestety nawet znacznie.

Większość kobiet (łącznie ze mną oczywiście), które znam jest na nieprzerwanej (teoretycznie), ścisłej diecie mającej doprowadzić nasze ciało do stanu, kiedy to staniemy przed lustrem i spojrzymy w nie pełne zachwytu i podziwu dla samej siebie.Taaaa.

Oczywiście głównym destruktorem naszych jakże idealnych wcześniej ciał, poza wspomnianymi świętami, jest ciąża. To dosłownie demon-niszczyciel kobiecego piękna. Potrafi zdewastować ciała wszelakie. Nie zdewastowało tylko Angeliny Jolie czy Cameron Diaz, ale to jakby inna liga. Oszczędziły też i kilka 'Kowalskich' z jak to się mówi 'dobrymi genami'. Reszta kobiet poległa i przytyła. Mniej lub bardziej,ale ciąża odbiła się im piętnem....tak, głównie na tyłku. 

Ciąża to taki kaliber, który potrafi zdewastować w trakcie swojego trwania nawet męskie ciało, ale jak wspomniałam mężczyźni przeważnie takimi pierdołami się nie przejmują.

Nam kobietom tłucze się natomiast do głowy, że rozmiar S jest jedynym słusznym jaki w przyrodzie występować powinien, reszta powinna wyginąć i nie straszyć na ulicach, a już nie daj Boże na plażach miejskich, podmiejskich czy nadmorskich.

Matka prosto z porodówki powinna udać się do dietetyka, a zaraz potem zahaczyć o fitness i nie wyłazić stamtąd dopóty dopóki nie osiągnie tego 'idealnego' rozmiaru. 

Niestety ile byśmy nie piały na prawo i lewo, że nas to nie dotyczy i że dobrze nam w takim rozmiarze jaki aktualnie posiadamy to jednak gdzieś tam w dołku ściska i zamiast kotletem raczymy się na obiad sałatą twierdząc z usilnie ukrywanym obrzydzeniem na twarzy, że przecież nam smakuje i zdrowa jest i taka zielona, bla, bla, bla.....

Szczególnie motywujące do osiągnięcia magicznego rozmiaru są wszelkie 'psiapsiółki', sąsiadki czy nawet przypadkowo spotkane na placu zabaw matki. Uzbrojone w arsenał tekstów motywacyjnych typu: 

"Chyba sporo przytyłaś w ciąży?", 

"Wiesz tam na drugim końcu miasta są takie zajęcia dla kobiet po ciąży...", 

"Nie myślałaś żeby zacząć biegać?", 

"Tak ci do twarzy było w tej beżowej sukience, ale teraz to chyba będziesz musiała kupić coś nowego" - ruszają nam na pomoc w walce ze zbędnymi kilogramami, których możliwe, że same byśmy nawet nie dostrzegły. 

O dzięki drogie koleżanki, że tak ochoczo sprowadzacie nas na dobrą i jedynie słuszną drogę bycia na diecie. Bez was przepadłybyśmy w otchłani naszych durnych przekonań, że ciało po ciąży się zmienia, a naszemu dziecku potrzebna jest mama zadowolona, wypoczęta, a niekoniecznie chuda. Wbrew pozorom mężom też.

Tak więc skoro już jesteśmy uświadomione, postanawiamy coś ze sobą zrobić, najlepiej jak najszybciej. Widmo matki idealnej w mini spódniczce i na obcasach, pchającej przed sobą wózek lub biegającej po boisku za piłką i swoimi pociechami (nadal w szpilkach) spędza nam sen z powiek i nie pozwala normalnie funkcjonować. 

Zdobywamy nowe umiejętności i już po tygodniu diety potrafimy przyrządzić sałatę na 20 sposobów, zawartość kalorii w produktach mamy w najmniejszym palcu, a zasady zdrowego odżywiania recytujemy bez problemu nawet obudzone w środku nocy. 

Co ambitniejsze osobniki, do których ja akurat nie należę, postanawiają nawet do diety dołączyć ruch i jak tylko dziecko uda się na drzemkę zalegają przed tv w towarzystwie MelB czy innej Chodakowskiej i wylewają siódme poty. Albo nawet kupują odpowiedni strój, odpowiednie buty plus odpowiednie wkładki do butów  i szaleją po osiedlowych bezdrożach.

Po jakimś czasie stajesz na wadze, potem przed lustrem i mówisz: 'Kurczę jest ok'. Mąż też jakoś tak z błyskiem oka spogląda, a spodnie, które do tej pory wciskałaś w głąb szafy bo pamiętały czasy studenckie teraz idealnie prezentują się na nowo zdobytym tyłku.

I nagle przychodzi taki dzień, kiedy idziesz kupić sobie coś nowego. Już możesz, osiągnęłaś wagę sprzed ciąży, ba co tam sprzed ciąży, sprzed ślubu. Zgubiłaś te okropne nadprogramowe kilogramy i....zonk. Mieścisz się dopiero w rozmiar 40. WTF ja się pytam?

Tak, kiedy odświadczyłam tego pierwszy raz świat mój się zawalił. Tyle wyrzeczeń, tyle kasy wydanej na tą sałatę ;) i chodzenie dłuższą drogą byle ominąć bar z kebabem a to dooopa. Jednak z biegiem czasu, doświadczona dwiema ciążami, wieloma dietami i wieloma zakupami doszłam do wniosku, że pierdoły nam się wciska. Bo niby jakim cudem mam w szafie ubrania od rozmiaru 36 do 40 i wszystkie są identyczne? Tylko 'metką' się róznią.

Jaki z tego morał? Rozmiar S nie jest nieosiągalny, wystarczy wiedzieć gdzie kupować :D