Dziecko z wpadki to błąd.

Dużo ostatnio tu o dzieciach. Cóż taki typ bloga i taka moja słodka rzeczywistość :) Wczoraj pisałam wam, że nieposiadanie dzieci to przeważnie kwestia egoizmu. Nie chcemy mieć dzieci lub nie chcemy mieć ich więcej bo tak nam dobrze. A co jeśli mimo wszystko to dziecko się pojawia? Co jeśli zaliczacie mówiąc kolokwialnie wpadkę?

Wiele lat temu, nie mając jeszcze męża i nawet nie planując potomstwa, obiecywałam sobie, że moje dzieci jeśli już zacznę o nich myśleć, będą świadomym wyborem dwojga dorosłych ludzi, a nie pomyłką dwóch ciał. Obie ciąże zaplanowałam z zegarmistrzowską wręcz precyzją. Lubię mieć w życiu porządek i w tym przypadku miałam tak ogromne szczęście, że wszystko potoczyło się po mojej myśli i według ustalonego planu. Żeby nie było mąż też uczestniczył w tym planowaniu ;) 

Czasem jednak tak się dzieje, że dziecko pojawia się kompletnie niezaplanowane, kompletnie w nieodpowiednim momencie naszego życia. W wyniku głupoty, pecha, zrządzenia losu...zwał jak zwał. Po prostu zjawia się i już. Dzisiaj po latach dochodzę do wniosku, że to nie jest tak, że wszystko jest czarne albo białe, że nie zawsze da się wszystko zaplanować.

I co wtedy? Wtedy dziecko jest pomyłką? Problemem? Wypadkiem przy pracy? 

Nie. Nadal jest dzieckiem. Nowym życiem. 

Nie byłam w takiej sytuacji więc nie mogę tego opisać z własnego doświadczenia, ale zapewne najpierw jest szok, niedowierzanie, niezgoda na daną sytuację, płacz. A potem? A potem zaczyna się rodzić miłość. Powolutku. Może wolniej niż kiedy ciążę planujemy. Może ta miłość jest trudniejsza, okupiona przeciwnościami losu. Może nie tryskamy ta miłością i szczęściem tak jak wtedy kiedy spodziewamy się, że będziemy mieli dziecko. Ale rodzi się i z każdym dniem zaczynamy przyzwyczajać się do myśli, że za chwilę będziemy mamą, tatą. Że za moment w naszym życiu pojawi się ktoś, kto to życie wywróci totalnie do góry nogami, a po latach dochodzimy do wniosku, że to była najwspanialsza rewolucja jaka mogła się nam przytrafić, choć okupiona skrajnymi emocjami.

Czy o dziecku można w ogóle myśleć w kategorii błędu? Pomyłki? Tak wiem, że są ludzie, którzy tak myślą. Ale przecież to nie jest tak, że dziecko bierze się z nikąd. Każdy mniej lub bardziej dorosły człowiek wie skąd się biorą dzieci i podejmując pewne decyzje powinien liczyć się z konsekwencjami. 

Dziś wiem, że nie ma mowy o błędzie czy pomyłce. Dziecko zawsze jest cudem, nie ważne czy pojawia się planowane czy nie,. Czy na widok testu ciążowego skaczemy z radości czy wyjemy z rozpaczy. Nie ważne czy mamy trzydzieści lat i na dziecko najwyższa pora czy dwadzieścia i 'rujnuje' nam ono życie. Liczy się to, żeby przywitać je na świecie z miłością.