Dzień z życia wyjęty :)

Nie lubię takich dni jak dzisiejszy. Niby z pozoru normalny, niby nic takiego, a jak się zacznie to już masz ochotę żeby się skończył. Cieszyłam się, że Starszak idzie do szkoły, a właściwe na jakieś tam warsztaty dopiero na 9.25 bo oznaczało to, że istnieje nikła szansa na to, że wyśpię się choć trochę i nawet po części mi się to udało. Na tym pozytywy tego dnia można by już zakończyć :)

Niestety pomimo tego, że mogliśmy się wyspać i mimo tego, teoretycznie mieliśmy więcej czasu na wyprawienie się do wyjścia, to oczywiście i tak byliśmy gotowi na ostatnią minutę. Kiedyś ktoś mojemu dziecku powiedział, a może usłyszał to w telewizji, że szybkie jedzenie jest niezdrowe. Tak sobie chłopak wziął to do serca, że zjedzenie obiadu zabiera mu niekiedy półtorej godziny, a śniadanie mieli przez dobre czterdzieści minut.

Na przystanek tramwajowy wpadliśmy w ostatniej chwili. W tramwaju też niespodzianka bo doładowana dzień wcześniej PEKA (takie ustrojstwo poznańskie służące za bilet) oczywiście nie działa. Po kilku próbach opłacenia przejazdu poddałam się i mentalnie przygotowałam na wojnę z potencjalnym kanarem. Na szczęście do wojny nie doszło bo na kanara nie trafiłam.

Po wyjściu z tramwaju w moim przypominającym durszlak mózgu coś zaiskrzyło i bach! oświeciło mnie, że dziecko ma nie na 9.25, a na 9.45, i że mamy jeszcze mnóstwo czasu. Czas ten wykorzystaliśmy na rozmienienie posiadanej gotówki i ponowne doładowanie PEKI tak, żebym nie musiała naginać do domu pieszo. Oczywiście dzięki temu prawie spóźniliśmy się na zajęcia :)

Po przyjściu do domu szybko ogarnęłam tzw. social media i miejsce zameldownania, a już musieliśmy tym razem z Młodym pędzić na kontrolę do pulmonologa. Tu uwaga nastąpił cud. Wizyta na 11.20, a my o 11.18 byliśmy już po wizycie  w łapce trzymając receptę na cudotwórczy specyfik za jedyne 110zł. Niestety jednocześnie powstał dylemat -wracać do domu czy iść po Starszaka na 12.30 do szkoły. 

Wracać się nie opłacało więc pokręciliśmy się jak to kiedyś młodzież mówiła po rewirze totalnie nieświadomi tego, że dzieciaki z warsztatów wrócą dopiero o 13. Młody zmęczony, ja w sumie też od tego latania w te i z powrotem, ale jakoś koniec końców udało się dotrzeć do domu. Oczywiście nie na długo, tylko po to żeby zjeść obiad i biec do nowej szkoły Starszaka prosić żeby łaskawie zapisali go na świetlicę, a  później na zajęcia adaptacyjne do przedszkola.

Młody wykazuje takie zainteresowanie zajęciami w  przedszkolu jak zeszłorocznym śniegiem o ile nie mniejsze. Dzisiaj zrobił postęp bo kilkanaście minut bawił się z jakimś kolegą, ale generalnie w przedszkolu najfajniejsze są panie. Dzieci, a nawet zabawek mogłoby nie być, wystarczyłoby jakby były same panie i to tylko i wyłącznie dla niego. 

Teraz kiedy wreszcie na dobre wróciłam do domu i mogę wreszcie na spokojnie usiąść jest moja najukochańsza chwila w ciągu dnia. Kokoniki słodko śpią. Jest cisza. Totalna cisza i święty spokój. 

A jutro? 

A jutro będzie powtórka z rozrywki bo znowu czeka nas zalatany dzień :)