Za każdym rogiem czai się bloger

Dawno temu kiedy zaczęłam bardziej interesować się fotografią, a było to wtedy gdy o aparatach cyfrowych jeszcze nikomu się nawet nie śniło (przynajmniej w Polsce), moje oko zaczęło pracować jak migawka aparatu. Do dziś mam tak, że choć nie noszę aparatu non stop ze sobą (leniwa jestem, a on jednak sporo waży) to zdarza mi się rejestrować pewne obrazy i od razu myśleć: 'o kurcze, byłoby dobre zdjęcie', albo 'ale super światło/scena/chwila'.

Kiedy zaczęłam pisać bloga mój mózg też zaczął pracować na wyższych obrotach. Obserwuję rzeczywistość, to co mnie otacza, ludzi i sytuacje. Wszędzie. W drodze po syna do szkoły, w tramwaju, w sklepie, na spacerze. 'Punktem zapalnym' większości postów jest codzienność. Jakieś zaobserwowane przypadkiem sytuacje. Widzisz coś i nagle w głowie zapala się lampka - mam temat! Potem ten temat dojrzewa, ewaluuje i albo pojawia się na blogu, albo znika w czeluściach notatnika :) 

Blogosfera jest przeogromna. Dopóki nie 'wdepnęłam' w ten świat nie miałam bladego pojęcia jak ogromna. Choć sama czytam zaledwie kilka z przeogromnej ilości blogów to wystarczy, że nie ma mnie przez weekend, a ciężko jest mi nadrobić wszystkie zaległości. Tematy postów są przeróżne, często się powtarzają, ale przeważnie łączy je to, że zaczerpnięte są z życia. Napisane pod wpływem tego co ktoś zobaczył, przeżył, doświadczył.

Jadąc kiedyś tramwajem gapiłam się na ludzi. W sumie to przeważnie tak robię i przeważnie jestem jedną z niewielu osób, które w tym czasie nie gapią się w smartfona. I nagle cyk! Zaiskrzyło. Kurcze, myślę sobie, ilu ludzi w tym tramwaju to blogerzy? Ilu z nich dokładnie  w tym samym momencie ukradkiem, nawet znad smartfona, obserwuje to co ich otacza i analizuje sytuację. Ilu z nich nudna jazda tramwajem zainspiruje do napisania postu?

Albo taka sytuacja. Idę z dzieckiem. Dzieciak jęczy, brzęczy i generalnie robi wszystko żeby doprowadzić mnie na skraj przepaści o nazwie załamanie nerwowe. Już, już mam ochotę skoczyć w tę przepaść i wrzasnąć żeby się uspokoił. Cyk! Refleksja. A jeśli ktoś właśnie na mnie patrzy? A skąd mogę wiedzieć, że ta panna na przystanku to nie jakaś blogerka, która zaraz wysmaruje posta o tym jak to matki drą się na własne dzieci? Albo ta kobieta z dzieckiem, która mnie właśnie mija, może ona też prowadzi blog i za chwilę z internetów dowiem się jak to matkom nerwy puszczają i jakie są sfrustrowane?

Inna sytuacja. Za rogiem mam Biedronkę. Umówmy się, nie zawsze chce mi się wskakiwać w najlepszą kieckę i wystrzałowy makijaż żeby lecieć po bułki czy musztardę. Prawdę mówiąc nigdy mi się nie chce. I teraz skąd ja mogę wiedzieć, że w drodze do tej przeklętej Biedry, przez te zaledwie 20 metrów nie spotkam jakiejś blogerki modowej co to ledwo po powrocie do domu, napisze o tym jak to Polki zaniedbane, nieumalowane i w ogóle fuj, z domu mają odwagę wyjść. 

Popadam w blogową paranoję? ;)