Sacrum vs profanum

Niedziela. Obiadek u mamusi, wyjazd w plener, błogie lenistwo, rosół jako popisowe danie pani domu, dzień wreszcie spędzony w  rodzinnym gronie.

Ale dla nas, niedziela to również dzień, w  kórym idziemy do kościoła. Wydawało by się, że jest to coraz mniej praktykowany wśród młodych ludzi zwyczaj, ale patrząc po ilości rodzin na niedzielnej mszy to chyba nie jest aż tak źle. Oczywiście zakładając, że mnie i mojego męża zakwalifikujemy jeszcze do grupy ludzi młodych co wcale nie jest takie oczywiste :D 

Wybieramy przeważnie mszę dziecięcą. Chcemy żeby nasi chłopcy choć w minimalnym stopniu mogli w niej uczestniczyć, żeby wynieśli również coś dla siebie. Cieszy mnie ilość rodziców z dziećmi na takiej mszy. Stworzyła się nawet nieformalna loża rodzinna czyli miejsce, kóre zajmują właśnie rodzice z małymi dziećmi. Taka specjalna msza to fantastyczna sprawa, bo nie tylko dzieciaki znajdą w niej coś dla siebie, ale również ci, kórzy do modlitwy potrzebują maksymalnego skupienia i ciszy wiedzą, że na taką mszę lepiej nie przychodzić :)

Wiadomo, zawsze znajdzie się maleństwo, które właśnie na kazaniu chciałoby, żeby mama je nakarmiła, albo takie, kóre przestraszy się kościelnych dzwonków. Zawsze jakieś dziecko będzie znudzone i będzie kręciło się w ławce albo ciut za głośno wyrazi swoje zdanie na jakiś temat. Oczywiście w głośno wypowiadanych zdaniach króluje to jedno: Kiedy pójdziemy do domu???? Wiadomo, dzieciaki się nudzą. I trudno im się dziwić bo bywa, że i znudzi się dorosły. Wszystko to jest w granicach normy i do przyjęcia, przynajmniej dla mnie.

Ale nudzić się to jedno, a to na co niekiedy pozwalają rodzice, to drugie. Często obseruję jak dzieciaki biegają w kościele, przechodzą pod ławkami, kręcą się pod ołtarzem, tańczą, śpiewają, bawią się zabawkami. Robią to w totalnie nieskrępowany sposób tak jakby nadal byli w domu lub przedszkolu. Mają prawo, są dziećmi, nie wiedzą, że powaga miejsca wymaga zupełnie innego zachowania. 

Tyle, że te dzieci nie przychodzą tam same. Przyprowadzili je rodzice, którzy przyszli do kościoła się pomodlić, przyszli uczestniczyć w mszy, dlaczego więc nie pozwalają w tej mszy uczestniczyć w pełni innym? Dlaczego ich dzieci przeszkadzają, rozpraszają i jednocześnie nie uczą się nawet w najmniejszym stopniu po co w ogóle tam poszły.

Żeby nie było, nie jestem mamą dwóch aniołków. Powiedziałabym raczej, że moje aniołki to w kościele aureolki raczej uciskają. Też się kręcą, nudzą i czekają aż pójdziemy do domu, ale nie pozwalam im na bieganie, kładzenie się na podłodze czy zabawy w chowanego pod ławkami. Mają wiedzieć, że to nie jest czas na zabawę ale na skupienie, na tyle na ile potrafią, na ile pozwalają ich możliwości. Możliwości dzieci kilkuletnich. Reaguję kiedy uznaję, że zaczynają przekraczać granice. 

Nie jestem zwolenniczką zostawiania dzieci w domu jeśli rodzice chodzą do kościoła. Często słyszę wymówkę "nie zabieram ich bo są niegrzeczni". Z takim mysleniem nigdy grzeczni nie będą. Jeśli im nie pokażesz, nie nauczysz, nie wytłumaczysz to nigdy nie będą wiedzieli jak się zachować. To ty jesteś rodzicem. Ty pokazujesz co jest dobre, a  co złe. Ty wyznaczasz granice. Poza tym nawet na dziecięcej mszy mimo, że liczę się, że nie jest to msza typowa, to chciałabym chociaż w minimalnym stopniu móc się skupić. Niestety biegające, wrzeszczące czy puszczające przez pół kościóła samochodzik, dziecko skutecznie mi to utrudnia. 

Nie, sorry to nie to dziecko jest winne, tak naprawdę wkurza mnie jego rodzic, który nie zwraca na to uwagi. Zresztą tacy rodzice wkurzają mnie nie tylko w kościele, ale wszędzie gdzie ich dzieci zachowują się w zupełnie nieodpowiedni sposób

A wam przeszkadzają czasami rozbrykane dzieciaki? :)

Zdjęcie pochodzi ze strony edziecko.pl