Matka wyrodna

Pisałam wam ostatnio jak to się nie lubimy z pierwszym września. Dodaje mi lat, zmarszczek i siwych włosów więc lubić go nie mogę, ale jest coś co sprawia, że trochę jednak na niego czekam. I wcale nie mam na myśli góry prezentów jaka będzie na mnie tego dnia czekała (popłynęłam odrobinę).

Należę do matek kwok i to tych najgorszego gatunku. Odkąd zostałam mamą nie rozstawałam się z moimi dziećmi praktycznie na krok uważając oczywiście, że nikt poza mną nie jest w stanie zająć się nimi odpowiednio i odpowiednio o nie zadbać. Uważałam również, że moim obowiązkiem jest koniecznie być przy nich bo beze mnie świat im się zawali, a w najlepszym przypadku bedą zrozpaczone nieobecnością mamy. I tak sobie w tym układzie żyliśmy do niedawna.

Nie będę pisała, że był to chory czy też zdrowy układ, na tamten moment było mi z tym dobrze i moim dzieciom chyba również. Ale jak to zwykle bywa....do czasu. Kiedy mój starszy syn miał po raz pierwszy stanąć w progach zerówki szkolnej czułam się jakby ktoś wyrywał mi serce. Możecie się śmiać, ale łatwo nie było chociaż z całych sił starałam się nie dać poznać po sobie, że boję się okrutnie. 

Syn poszedł dzielnie. Nie wiem co to są łzy w oczach, płacz i czepianie się matczynej spódnicy. Wziął to na klatę, albo zwyczjanie stwierdził, że matka jest tak spanikowana, że trzeba jej jakoś pomóc więc płakać nie będzie. On polubił zerówkę, a ja polubiłam czas dla siebie. Wiem jak to brzmi, wyrodna matka ucieszyła się, że oddała dziecko oświacie pod opiekę, ale ci którzy śledzą mojego bloga i trochę mnie znają wiedzą, że to nie tak. Mój syn miał kolegów, zajęcia, które lubił, swój mały szkolny świat, a ja miałam czas żeby zająć się młodszym synem i zrobić to wszystko co matka w domu zrobić musi. 

Kiedy zapadła decyzja, że młodszy idzie do przedszkola znowu się przeraziłam. Jak to? Mam oddać moje drugie dziecko? I to do przedszkola? Przecież ja nie jestem zwolenniczką przedszkoli i absolutnie nie uważam, że są one w życiu dzieci niezbędne, dlaczego więc oddaję tam moje dziecko? 

W między czasie pokazałam światu swój blog, a on zaczął się rozwijać, pochłaniać mnie, zaczął przynosić ze sobą dużo nowych i ciekawych rzeczy, a w moim życiu sporo zaczęło się dziać. Pomyślałam wtedy, że może mojemu dziecku przedszkole nie jest niezbędne, ale mi bardzo się przyda. Kiedy moje dzieci będą pod dobrą opieką, kiedy będą rozwijały swoje zainteresowania, poznawały rówieśników i świetnie się bawiły, ja będę mogła zająć się swoimi pasjami, zajęciami, swoimi sprawami, tym co często albo robiłam kosztem dzieci, albo odkładałam na później na ich korzyść.

Nadal jestem matką kwoką, z tego chyba już nie wyrosnę :), ale czekam na ten czas, kiedy ja i moje dzieci będziemy mieli oprócz wspólnego świata również światy odrębne.