List do T

Zastanawiam się jak to było kiedy nie było Ciebie. W zasadzie chyba nie pamiętam tamtych czasów. No dobrze... pamiętam, ale wydają się takie odległe, mgliste, mało ważne. 

To nie jest tak, że Twoje pojawienie się wywróciło mi życie do góry nogami. Nic się nie wywróciło. Nie było wielkiego bum, ani żadnej rewolucji. Nie musiałam z niczego rezygnować ani w żaden sposób się poświęcać. Przynajmniej ja tak tego nie odbieram.

Dla mnie pojawienie się Ciebie było zupełnie naturalne. Wyobraziłam sobie Ciebie, wymyśliłam, wymarzyłam, a Ty...przerosłeś moje marzenia.

Pojawiłeś się taki idealny i taki mój.

Każdego dnia patrząc na Ciebie nie mogę się nadziwić, że jesteś. Tak jakbyś pojawił się dosłownie przed chwilą. Nie potrafię opisać ogromu tej radości, tak jakbym patrzyła na Ciebie za każdym razem po raz pierwszy.

Nie zawsze jest łatwo. Są chwile kiedy każde z nas w pewien sposób ma dość. Są chwile kiedy się nie sprawdzam, nie daję rady. Chwile kiedy rządzi mną gniew, bezradność, zmęczenie.  Chwile kiedy nie jesteś w stanie sprostać moim, pewnie momentami, zbyt wygórowanym oczekiwaniom. Nie jestem ideałem, choć wcale mnie to nie tłumaczy. 

Kiedy patrzę w twoje ogromne oczy, trzymam w mojej dłoni twoją dłoń, głaszczę cię po głowie, wtulam się w Ciebie, niczego więcej mi nie trzeba. Chyba tak wygląda pełnia szczęścia.

A kiedy patrzę jak z każdym dniem stajesz się coraz bardziej ode mnie niezależny, to choć wiem, że minie jeszcze wiele lat zanim się usamodzielnisz, czuję ukłucie. Miesza się we mnie radość i duma z tej twojej niezależności, ale i żal, i lęk, że powoli Cię tracę. 

Dokładnie siedem lat temu odrobinę z zaskoczenia wkroczyłeś w moje życie. Dokładnie siedem lat temu wkroczyłam w nowy, pełniejszy wymiar szczęścia.

Wszystkiego Najlepszego Synku. 

Kocham Cię.

Mama.