List do 'Babci'

Droga 'babciu' szanuję cię ze względu na twój wiek, twoje doświadczenie i to co przeżyłaś. Szanuję cię jako człowieka, jako kobietę, matkę.
Szacunku nauczyli mnie moi rodzice, z uporem wpajali we mnie, że starszym należy się szacunek. Udało im się.

Otwieram ci drzwi, przepuszczam cię w nich, pomagam, ustępuję miejsca w tramwaju, a właściwie zapobiegawczo nawet nie siadam żeby nie zajmować ci miejsca. Nie wpycham się przed ciebie w kolejkę i nie trącam cię łokciem żebyś się przesunęła.

Wytłumacz mi więc do jasnej cholery co ja ci takiego zrobiłam? Skoro cię szanuję to dlaczego ty nie szanujesz mnie? Mam wrażenie, że pierwsze i jedyne co stawia mnie na z góry straconej pozycji to mój wiek. Z jakiegoś niezrozumiałego dla mnie powodu najprawdopodobniej uważasz, że skoro jestem od ciebie sporo młodsza to szacunek mi się nie należy.

W swoim mniemaniu jesteś stara, schorowana i nie masz sił. Powiedz mi więc dlaczego gdy tylko zobaczysz w kolejce do kasy lub w poczekalni w przychodni przed sobą kogoś młodszego, albo gdy otworzą się przed tobą drzwi autobusu to nagle w powietrzu unosi się znana już chyba wszystkim melodia "Mam tę mooooccc! Mam tę mooooc!!!!".

Ruszasz do boju z siłą, której pozazdrościłby ci niejeden nastolatek. Uzbrojona po zęby w laskę, łokcie i obowiązkowo wózek na kółkach (nie wiem jak w innych, ale w moim mieście to taka mała plaga) niszczysz każdego kto stanie ci na drodze. Jak już zepchniesz, popchniesz, zadepczesz rzucasz się szczupakiem na upatrzone wcześniej miejsce i konasz. No prawie, bo zostaje ci tyle sił żeby jeszcze znaleźć słuchacza (obowiązkowo w twoim wieku) i wygłosić monolog jacy to teraz ci młodzi okropni i nieuprzejmi. Amen.

P.S Tego posta dedykuję Pani, która trzy dni temu o mało nie stratowała mnie i mojego syna w pustym autobusie.