Mamo! - to brzmi strasznie

 

Kiedy na świat przychodzi twoje wymarzone i oczekiwane maleństwo, z satysfakcją śledzisz jego postępy. Obserwujesz, jak się rozwija, jak rośnie, zdobywa nowe umiejętności. Skaczesz z radości, kiedy nauczy się jeść z łyżeczki, kiedy pierwszy raz świadomie się uśmiechnie albo kiedy pierwszy raz złapie grzechotkę. Nie możesz się doczekać, kiedy w końcu samo usiądzie, kiedy postawi pierwszy samodzielny krok i kiedy wreszcie usłyszysz to wymarzone pierwsze 'mama'.

Uważaj jednak, bo pomimo niewątpliwej radości i satysfakcji to pierwsze słowo niesie ze sobą również zagrożenie, których jeszcze nie jesteś świadoma, a które na kilka najbliższych lat zdominują twoje życie. I choć pewnie teraz w to nie wierzysz, ale jeszcze zapragniesz takiej chwili, żeby choć przez moment tego słodkiego 'mama' nie słyszeć.

To, co słodkie i rozkoszne też potrafi nieźle uprzykrzyć życie, zwłaszcza jeśli mały kokon zacznie kojarzyć wypowiadanie tego upragnionego przez nas słowa z twoją osobą, a w zasadzie z tym, co może dzięki temu osiągnąć. Może i do pewnego wieku dzieci nie potrafią kalkulować i postępować z premedytacją, ale uwierzcie, przyjdzie moment, w którym osiągną w tym mistrzostwo. Moje w każdym razie osiągnęły. Oto trzy sytuacje, w których 'mamo' brzmi mniej więcej tak jak dźwięk żyletki przesuwanej po szkle.

1. Każda mama wie, że wraz z przebranżowieniem się z kobiety wolnej i niepodległej na matkę, koniecznością jest zaakceptowanie faktu, że kawa nigdy nie jest gorąca, a w skrajnych przypadkach może w ogóle jej zabraknąć. Dla mnie osobiście byłaby to sytuacja porównywalna do jakiejś strasznej katastrofy, bo poranek bez kawy....zwyczajnie nie istnieje. Gorąca, czarna kawa jest podstawą mojej egzystencji na równi z powietrzem. Nie słodzę, nie zabielam, a jedynym dodatkiem do kawy, jaki wręcz ubóstwiam jest... święty spokój. Kiedy więc siadam rano z gorącą kawą, a obok mnie rozlega się wiercące w uszach 'mamooooo'....

2. Łazienka - niegdyś oaza piękna, spokoju i domowego SPA. Od momentu pojawienia się dzieci głównie pralnia i pomieszczenie generujące rozstrój nerwowy. Znacie to uczucie, kiedy wchodzicie pod prysznic i w momencie jak odkręcacie wodę, słyszycie płacz waszego dziecka? Oczywiście wychodzicie i okazuje się, że dziecko nie płakało. I tak kolejny i kolejny raz. Żeby nie nabawić się rozstroju nerwowego, staram się kąpać, wtedy kiedy mąż jest w domu (na szczęście jest prawie zawsze). Ale prysznic czy kąpiel to nie wszystko. Czasem trzeba wyjść załatwić najzwyczajniejszą potrzebę fizjologiczną i wtedy na bank usłyszycie 'mamo!!!!'. Mamo wyjdź, bo mi się chce! Mamo muszę z tobą porozmawiać! Mamo, gdzie jesteś? I na koniec hardcore: 'Mamooo weź mnie na kolanka!' (autentyk mojego syna)

3. Jakie by nie były, każde dzieci w końcu zasypiają. Słyszycie tę ciszę? Spokój, miarowy oddech dziecka, cisza i perspektywa spokojnego wieczoru. Już wiesz, że poczytasz książkę, napiszesz zaległy post (tak jest głównie w moim przypadku), obejrzysz ulubiony serial czy po prostu tępo pagapisz się w telewizor i odpoczniesz. I właśnie dokładnie, wtedy kiedy w twojej głowie uwije się ten niecny plan, a ty choćby w myślach przystąpisz do jego realizacji, rozlegnie się rozrywające kojącą ciszę głośne i dosłownie robiące dziurę w mózgu 'mamoooo!!!!!'. Chyba nie muszę pisać, że spokój szlag trafił.

Nie będę ściemniać, jestem tylko człowiekiem i w tych trzech sytuacjach klasyczne "Mamo!!!" powoduje u mnie podwyższone ciśnienie. Z drugiej strony zdaję sobie sprawę, że jeszcze chwila i to ja zatęsknię za tym jęcząco-marudzącym 'mamowaniem' bo okaże się, że kokony są już na tyle duże, że świetnie radzą sobie same, a mama niekoniecznie jest im niezbędna do codziennej egzystencji :)