Na co może pozwolić sobie bloger?

 

Jeśli po przeczytaniu tytułu wpadliście tu w nadziei na to, że zdradzę wam wysokość tajemniczych  horrendalnych dochodów blogerów, że dowiecie się, ile taki bloger wydaje i na co go stać, albo czy najnowszą zabawkę dla dziecka kupił, czy przytaszczył z innymi darami losu z jakiegoś spotkania, to...sorry, muszę was rozczarować. Niestety nie dowiecie się, na co może pozwolić sobie bloger. Przynajmniej nie w tym sensie. 

Każdy bloger pisze w swoim stylu. Jedni mają tak zwane lekkie pióro i nawet napisanie postu o dupie Maryny nie sprawia im najmniejszego problemu. Inni tworzą posty w pocie czoła, ale za to robią fantastyczne zdjęcia, za które zbierają setki lajków na FB. A jeszcze inni w prosty sposób potrafią doradzić jak bawić się z dzieckiem, upiec sernik czy  naprawić radio. I o ile ich pisanie opiera się właśnie o te nieszkodliwe porady i piękne zdjęcia to problemu nie ma. 

Problem pojawia się, wtedy kiedy bloger chce coś przekazać, kiedy coś go męczy, gryzie, albo zwyczajnie wkurza. Bloger też człowiek i czasami musi, bo inaczej się udusi. Owszem mógłby zadzwonić do przyjaciela, ale wtedy odbiór byłby jednoosobowy, a takie statystyki to żadnego blogera nie rajcują, nawet tego najmniej znanego. Bloger potrzebuje rzeszy odbiorców. Im więcej, tym lepiej.

No i właśnie od tej rzeszy, często zależy na ile bloger może sobie pozwolić. Nie, żeby robili jakieś dobrowolne składki na rzecz blogera, co by sobie mógł uzbierać na skromną willę z basenem. Raczej chodzi tu o to, kto na tę rzeszę się składa. No bo jak taki bloger rzuci w przypływie wściekłości jakąś k...ą (słownie oczywiście, bo k...a też człowiek i rzucać nią nie wolno), a blogera dajmy na to podczytuje sąsiadka , babka czy teściowa? Zgorszenie murowane.

Albo dajmy na to, poniesie blogera fantazja ułańska i tak szczerze od serca napisze co mu tam na wątrobie leży (nie licząc wczorajszej sałatki i drinka), że szef głupi, w szkole jego dziecko ma przesrane, bo nauczycielka niedouczona, a koleżanka z pracy to idiotka. Na to wszystko dorzuci jeszcze swoje trzy grosze w temacie polityki prorodzinnej, karmienia piersią (temat zawsze hot!) czy aborcji i już afera gotowa. No bo czy ktoś da blogerowi gwarancję, że szef, nauczycielka i koleżanka z pracy w wolnej chwili nie podczytują jego bloga? No i co tu zrobić jak palce świerzbią i człowieka ciągnie żeby sobie ulżyć i jadu trochę na blogu pozostawić żeby na duszy lżej się zrobiło, a gdzieś tam w środku zaciąga się hamulec?

Pytanie teraz czy taki tekst na hamulcu jest wartościowy? Czy nie lepiej byłoby, gdyby każdy bloger pisał dokładnie to, co myśli nie mając z tyłu głowy świadomości, że kiedy kliknie 'opublikuj' nie będzie odwrotu, a jego nieprzemyślany, choć niewątpliwie szczery słowotok, dotrze do tych, którzy niekoniecznie zgadzają się z jego przemyśleniami? Pewnie dużo lepiej byłoby, gdyby każdy tekst był szczery do bólu (osobiście uwielbiam czytać takie teksty, nawet jeśli się z nimi nie zgadzam), jednak nie zawsze jest to możliwe, bo bloger też człowiek. Żyje w stadzie i raczej z  tego stada nie ucieknie, więc narażony jest na konsekwencje tego, co przelewa przez klawiaturę nie tylko w sieci, ale również w życiu i jak to w życiu bywa nie zawsze na wszystko może sobie pozwolić :)