Komunia święta - tradycja, wiara czy szpan?

 

Maj jednoznacznie kojarzy się z wiosną, prawdziwymi ciepłymi dniami, słońcem, długim weekendem (w tym roku nawet dwoma) i komuniami. Prawie 30 lat temu, kiedy sama przystępowałam do tego sakramentu, było to dla mnie naprawdę ważne wydarzenie. Z zapałem przygotowywałam się na pierwsze przyjęcie sakramentu, niespecjalnie zastanawiając się nad całą dodatkową otoczką. Sukienkę miałam po kuzynce, zresztą z tego, co pamiętam, nie była ona pierwszym dzieckiem, które przystąpiło w niej do Komunii, a ja nie byłam ostatnim. Teraz Komunia Święta o zupełnie inna bajka. Zastanawiam się, czy nadal jest to kwestia wiary, tradycji, a może chodzi tylko o szpan?

Coraz więcej osób, zwłaszcza młodych, deklaruje się jako osoby niewierzące, ewentualnie określa się jako 'wierzący niepraktykujący'. Drugi typ zakłada bardzo wygodne podejście do wiary - wierzę, ale na odległość, bez zobowiązań. Nie mam ochoty poświęcać godziny cennego weekendu, żeby iść z rodziną na niedzielną mszę, bo wolę zakupy w galerii czy zwyczajnie posiedzieć w domu. Przyjmuję tylko to, co mi osobiście pasuje w tym właśnie sakramenty.

Liczba niewierzących lub tych niepraktykujących zdecydowanie spada, kiedy przychodzi moment na chrzest, ślub czy właśnie Komunię. Dla wielu jest to okazja do wyprawienia świetnej imprezy, pochwalenia się tym na co nas stać przed rodziną i znajomymi, zrobienia sobie sesji zdjęciowej, ale również okazja do zgarnięcia coraz to wymyślniejszych i bardziej kosztownych prezentów. Wielu też chrzci swoje dzieci lub posyła je do Komunii 'bo co powiedzą ludzie'. Będą się z dzieciaka w szkole śmiać albo wytykać go palcami, bo jest 'inny'. Takie podejście jest dla mnie o tyle absurdalne, ponieważ to my uczymy dzieci tolerancji i to od nas uczą się akceptacji drugiego człowieka. Dzieci bezkrytycznie przyjmują do wiadomości fakt, że kolega czy koleżanka nie chodzą na religię, czy nie przystępują do sakramentów, ale to od nas słyszą, że z tego powodu trzeba się od nich trzymać z daleka, bo wierzą w cokolwiek innego niż my.

Wracając do tematu Komunii, obserwując otoczenie, dochodzę do wniosku, że w naprawdę niewielu przypadkach ten sakrament traktowany jest z należytą powagą. Od pewnego czasu dzień ten stał się okazją do totalnego szpanu i to nie tylko ze strony rodziny dziecka, które sakrament przyjmuje, ale również gości. Chrzestni wzajemnie prześcigają się w kwestii atrakcyjności prezentu. Tradycyjny rower został zastąpiony quadem, laptopem, dronem czy operacją plastyczną uszu, ewentualnie kursem językowym za granicą. A nawet jeśli nadal jakimś cudem pozostał rowerem, to na pewno tym z dużo wyższej półki niż byłoby to konieczne. Coraz bardziej popularnym prezentem jest też koperta. Rzecz jasna na tyle gruba, żeby dziecię nie poczuło się urażone i odpowiednio doceniło taką formę prezentu. Przecież impreza komunijna tania nie jest więc dobrze, jakby się zwróciła.

Do tego oczywiście odpowiednia oprawa i nie mam tu na myśli zakupu książeczki do nabożeństwa czy przystrojenia kościoła. Mimo że tradycyjne stroje komunijne zostały zastąpione albami, wcale nie spowodowało to, że rzekoma rewia mody zniknęła, a wręcz przeciwnie. Sukienki na przebranie kupowane w salonach ślubnych lub szyte na zamówienie często według własnego projektu, lub pomysłu projektanta to główny temat rozmów wśród trzecioklasistek. Do tego oczywiście buty na obcasie i koniecznie wypasiony lokal, bo Komunia w domu czy osiedlowym klubie to wiocha. Terminy rezerwowane na dwa lata w przód to norma. Jeszcze przed wejściem do kościoła dzieciaki wymieniają się informacjami kto i co im podarował albo na jakie prezenty czekają. Msza to tylko drobny i nudny przerywnik, który jakoś trzeba przetrwać.

Wiem, że po tym poście będą ludzie, którzy przestaną mi mówić cześć na ulicy albo w ogóle przestaną się do mnie odzywać, bo nie zrozumieją, o co mi chodzi. Jednak tu nie chodzi o piętnowanie kogokolwiek, bo nie mi oceniać ich postępowanie. Staram się jednak zrozumieć. Dlaczego? Dlaczego ktoś, kto deklaruje się jako niewierzący, ktoś, kto nie chodzi do kościoła, a przy każdej możliwej okazji krytykuje każdego księdza, choć ostatnio na żywo widział jakiegoś właśnie na swojej komunii, zmusza swoje dziecko do sakramentów? Do uczestniczenia w czymś, w co nie wierzy, co wyśmiewa i co wydaje mu się zwyczajnie stratą czasu? Dla kasy? Bo ludzie będą gadali? Bo ładne zdjęcia będą? (argument wzięty z życia) Czy jeśli usłyszymy, że z okazji bar micwy też dzieciaki dostają prezenty, to przejdziemy nagle na judaizm?

O ile ochrzczenie małego dziecka nie zrobi mu wody z mózgu i nie spowoduje lawiny pytań, o tyle wysłanie dziewięciolatka do Komunii taką lawinę może już wywołać. Nagle dziecko, które na co dzień nie chodzi na mszę, wysyłamy co niedzielę do kościoła i na dodatkowe spotkania przygotowawcze. Każemy mu wklepywać na pamięć modlitwy, choć nigdy nie odmówiliśmy z nim pacierza. Jednocześnie nie potrafimy odpowiedzieć na jego pytania dotyczące wiary i głośno krytykujemy religię i obrządki, w których każemy mu uczestniczyć, sami często migając się od tego obowiązku obarczając nim dziadków dziecka lub zaprzyjaźnioną sąsiadkę, która ma dziecko w tym samym wieku.

Mam wśród znajomych osoby, które naprawdę są niewierzące. Nie stanęły przed ołtarzem dla wielkiej imprezy, nie ochrzciły dzieci dla ładnych fotek i nie posłały ich od Komunii dla prezentów. Są to ludzie konsekwentni w swoich wyborach, niewciskający swoim dzieciakom kitu i dający im dobry przykład, a jednocześnie uczący szacunku do religii - jakiejkolwiek religii.

Jakiego szacunku i do czego uczą 'wierzący'?