Wychowam drania i łajdaka

 

Większość rodziców zapytanych o to kim chciałoby żeby zostało jego dziecko, odpowie, że chce aby wyrosło na dobrego człowieka. Żeby szanowało ludzi, było wrażliwe na cudzą krzywdę i umiało pomóc drugiemu człowiekowi w potrzebie. Żeby było dobrze wychowane, umiało ładnie podziękować i przeprosić kiedy zajdzie taka potrzeba. Zaraz potem dodadzą, że chcieliby, aby ich dzieci skończyły dobrą szkołę, studia i znalazły dobrze płatną pracę, najlepiej na jakimś wysokim stanowisku.

Niedawno koleżanka dała mi do przeczytania tekst, nota bene bardzo dobry, który traktował poniekąd o dobrym wychowaniu i to właśnie ten tekst po pewnym czasie stał się bodźcem do napisania mojego tekstu. Odkąd mam dzieci, siłą rzeczy sporo czasu spędzam w towarzystwie również innych latorośli. Mam okazję obserwować inne dzieci i to jak zachowują się na co dzień, jak odnoszą do siebie nawzajem, jak wypracowują swoją pozycję w grupie.

Już od pierwszych lat życia widać, że tak jak wśród dorosłych, tak i wśród dzieci wyraźnie kształtują się różne postawy i charaktery. Dzieci nie dzielą się tylko na grzeczne i niegrzeczne choć zapewne wielu z nas taką właśnie uproszczoną charakterystykę stosuje. Dzieci bazując na tym co wynoszą z domu i na tym co oferuje im otoczenie kształtują swoje zachowania w grupie i poza nią.

Mam dwóch synów. Dwa różne charaktery. Starszy wycofany, wstydliwy, często sprawiający wrażenie odludka. Przez osoby trzecie postrzegany jako grzeczny i ułożony (strasznie to brzmi) chłopiec. Nie odpyskuje pani na ulicy i nie przepchnie się na początek kolejki. Młody natomiast buńczuczny, pyskaty kombinator. Taki trochę mały cwaniak. Są chwile kiedy łapię się za głowę i zastanawiam co z niego wyrośnie, i już ze strachu przed tym, że kiedyś wejdzie w wiek nastoletni obgryzam paznokcie. Z drugiej strony, kiedy obserwuję otoczenie, stwierdzam, że to nie o niego powinnam się bać. Młody sobie poradzi. Młody przez życie przejdzie rozpychając się łokciami, jak mu życie napluje w twarz to on się odwdzięczy i da mu po gębie. Wyrzucą go drzwiami, wejdzie oknem i zawsze to on będzie miał ostatnie słowo. Zresztą już kiedyś o tym pisałam (klik).

Żyjemy w takich czasach, że bycie miłym chłopcem i grzeczną dziewczynką niestety się nie opłaca bo krwiożercza rzeczywistość przeżuwa takie jednostki i wypluwa z impetem. W dzisiejszych czasach człowiek musi rozpychać się łokciami, dążyć do celu i iść po swoje. Może nie po trupach, może nie za wszelką cenę, ale jeśli nie walczysz, nie umiesz wypracować sobie pozycji, nie wierzysz w siebie i nie masz o sobie wysokiego mniemania to nie masz na co liczyć. Będziesz tylko maleńkim nic nieznaczącym trybikiem. 

Wróćmy do wstępu. Czy chcę żeby moje dzieci wyrosły na dobrych ludzi? Czy chcę by były dobrze wychowane? Oczywiście. Ale chciałabym żeby miały też charakter, żeby umiały walczyć o swoje, żeby czasem potrafiły dać życiu w pysk, żeby umiały eliminować przeszkody, żeby umiały iść po to co im się od życia należy. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że wtedy będą miały też i tą dobrą pracę i dobre stanowisko. 

Czasem mam wrażenie, że wychowałam mojego syna za dobrze. Kiedy widzę jego kolegów, którzy od małego mają wdrukowane bycie zawsze 'the best'. Kiedy widzę jak segregują grupę na silniejsze i słabsze jednostki, i te słabsze eliminują ze swojego otoczenia. Kiedy widzę jak go 'zadeptują', jak ginie w tym dziecięcym wyścigu szczurów bo głupia matka wtłukła mu do głowy, że nie zawsze trzeba wygrywać, to czuję do siebie żal.  Może nie tego trzeba było go uczyć. Może trzeba było mówić, że wygrana to jedyna słuszna opcja? Że bycie mądrym nie wystarczy, że trzeba jeszcze wyjść z założenia, że reszta jest zwyczajnie głupsza?

Ostatnio byłam świadkiem jak dwóch chłopców w wieku mojego syna zwyczjanie bez żadnego powodu naśmiewało się z niego, a on chciał się z nimi bawić. Wdrukowałam mu, że ludzie  z zasady są dobrzy, a przecież wcale tak nie jest. W takich sytuacjach kłócą się we mnie wtedy dwie osobowości, ta która chciałaby żeby jej syn był dobrym, kulturalnym, miłym człowiekiem i ta, która chciałaby żeby jej syn miał w sobie coś z 'bestii'. Spiera się we mnie piękna idea drugiego policzka i chęć krzyknięcia "synu daj mu w ryj"!

I może nie znajdzie się nikt kto mnie zrozumie, ale czasem chciałabym żeby w tym moim małym chłopcu było trochę więcej drania...