Pani Natalio, ja też nie chcę trzeciego dziecka.

Napisałam post. Post, który przeczytały dziesiątki tysięcy osób. Post, który miał setki udostępnień i pod którym pojawiło się mnóstwo komentarzy. Post, który był moim małym, czarnym protestem. Który wyrażał to, co czuję, co myślę i to jak solidaryzuję się z tymi, którzy w czarnym proteście wzięli udział. Dziś w pewien sposób żałuję, że ten post powstał.

Czarny poniedziałek był dniem, kiedy setki tysięcy kobiet odważyło się wyjść na ulicę w obronie swojej godności, swojego życia i swojego ciała. Zjednoczone w jednym postulacie, w walce o możliwość decydowania o samej sobie, w walce o godne istnienie swoje i swoich nienarodzonych dzieci. Chciałyśmy tylko mieć wybór. Wybór w sytuacjach, kiedy życie nie układa się tak, jakbyśmy tego chciały i pokazuje nam wielkie fuck you. W sytuacjach, kiedy stajemy przyparte do muru bezsilności, kiedy rozsypują się marzenia i plany, kiedy zamiast nowego życia stajemy przed obliczem czyhającej śmierci. Nie szłyśmy po to, by móc zabijać, ale po to, by móc wybrać. Nie śmierć, ale życie, godność i bezpieczeństwo.

Dziś po trzech tygodniach od tamtego poniedziałku czuję, że z tamtym czarnym protestem stało się coś niedobrego. Może to tylko moje odczucie, może przesadzam, może jestem zwyczajnie zmęczona ciągłym wałkowaniem tematu w telewizji. Jednak nie mogę się oprzeć wrażeniu, że z walki o godność pozostała już tylko polityczna przepychanka. W czarnym proteście z trzeciego października była siła kobiet, w tych obecnych....choć z wieloma postulatami się zgadzam...czuję zbyt dużo agresji.

Przeczytałam wywiad z Panią Natalią Przybysz. Pani Natalio ja też nie chcę trzeciego dziecka. Mam cudowne, poukładane życie, dwójkę dzieci, spokój i dziesięć metrów kwadratowych mieszkania mniej niż Pani. Książki w naszym domu też zajmują mnóstwo miejsca, dziś kurier przyniósł kolejne i pojęcia nie mam, gdzie je położę. Mamy też zabawki, całe mnóstwo. Nie chcę też tak jak Pani wracać do pieluch, bo wreszcie mogę zostawić dzieci z mężem i wyjść z koleżankami czy wyjechać na weekend. Wreszcie mam czas dla siebie i mam czas myśleć o sobie. Jest dobrze, spokojnie i wygodnie. Jednak gdyby los, Bóg, matka natura, czy zwyczajny pech postanowił mi to życie przewartościować, zburzyć mój wreszcie odzyskany spokój i w ten nasz czteroosobowy świat nagle wrzucić kolejne życie to poprzekładałabym te cholerne książki i zabawki.

 

Jest mi smutno. Smutno, bo z takim podejściem się nie solidaryzowałam i z takim podejściem nie utożsamiałam czarnego protestu. Gratuluję odwagi, bo z pewnością trzeba ją mieć, żeby publicznie powiedzieć to, co powiedziała Pani. To prawda, takie rzeczy się dzieją, ale nikt o tym nie mówi.  Jednak... chyba nie o taki PR chodziło. Nie mogę się wypowiedzieć za innych, ale po komentarzach pojawiających się w internecie stwierdzam, że masa kobiet poczuła się zwyczajnie oszukana, też się trochę tak poczułam. Większość z nich nie wyszła w zimny październikowy poniedziałek po to by dziś utożsamiano je, z tym że stawiają wygodną egzystencję ponad życie.
 

Nie mi Panią oceniać i daleka jestem od tego. Nikt mnie nie upoważnił do rzucenia kamieniem i nie zamierzam pełnić funkcji cudzego sumienia. Mam jednak żal, taki prywatny, taki mój, bo ja jako kobieta, która pod czarnym protestem podpisała się obiema rękami, nie chcę być utożsamiana z takimi wyborami i z taką wolnością wyboru. Wypuściła Pani swoją piosenkę z hasztagiem #czarnyprotest, może się mylę, ale chyba nie o taki protest w tamten poniedziałek chodziło. 

Mi z pewnością nie.