Po przerwie...

Lubicie swoją pracę? Albo to, co robicie na co dzień? Bez względu na to, czy jest to wychowywanie dzieci, praca w korpo, konserwacja powierzchni płaskich czy ratowanie świata?

Na pewno odpowiedzi będą różne. Dla jednych to, po co budzą się każdego dnia, to sens życia, dla innych konieczność, a dla jeszcze innych przykry obowiązek. Najgorzej jest, jeśli nagle to, co sprawiało wam przyjemność, staje się czymś, co zaciska wam pętlę na szyi i jedyne, na co macie ochotę to uciec gdzieś daleko. Też uciekłam...

Zaczęło się od pasji, a właściwie od tego, że namówiła mnie koleżanka. Powstał blog, którego nikt nie czytał, a ja o blogowaniu nie miałam zielonego pojęcia. Dopiero po dwóch latach nastąpił przełom i wzięłam się za blogowanie na poważnie. Pisanie, wylewanie myśli na ekranie komputera stało się pasją, wzbogaconą nowymi znajomościami, nowymi doświadczeniami. Poznałam wiele fantastycznych osób, niektóre tylko internetowo, niektóre osobiście. Wiele się nauczyłam, a internet stał się moim drugim życiem. Karuzela zaczęła się kręcić. Za szybko...

W życiu każdego blogera przychodzi taki moment, kiedy chciałby pasję przekuć w pracę, a nawet jeśli by nie chciał, to w pewnym momencie taka propozycja padnie. To jest nieuniknione.

Fajnie, kiedy z tego, co sprawia radość, co lubimy robić, udaje się stworzyć sposób na życie. Kiedy pasja staje się pracą. Problem pojawia się, wtedy kiedy praca zaczyna przysłaniać pasję, kiedy zamiast pisać o tym, o czym chcesz, klepiesz kolejne zlecenie, bo goni cię termin. Kiedy zamiast wrzucić zdjęcie zrobione pod wpływem chwili, bo masz ochotę się tą chwilą dzielić, wrzucasz takie ze studia, dopracowane do perfekcji, bo takie lepiej się lajkuje. Nieważne, że to nie twoja bajka. Kiedy pisząc, przestajesz pisać dla czytelników, którzy z tobą są, a piszesz pod SEO, bo przecież wyszukiwarki inaczej cię nie znajdą. Kiedy zaczynasz rozmawiać z ludźmi 'po fachu' i już w połowie kawy temat schodzi na statystyki. Stop...

Przestałam pisać. Trochę z powodu wakacji, dzieciaki w domu, brak czasu, wyjazdy. Bardziej dlatego, że pogoń za statystykami zaczęła mnie męczyć. To już nie była radość z pisania, a wyrabianie planów w korpo. Potrzebowałam oddechu, przerwy, przemyślenia czy w ogóle chcę to dalej robić, czy nadal potrafię z tego czerpać radość, a nie tylko zysk. Po ponad miesiącu milczenia jedno wiem na pewno, nie potrafię tak zupełnie nie pisać, choć przerwa od bloga i internetu dobrze mi zrobiła (co dziwne nie zaczęłam z tego powodu chodzić wcześniej spać ;) ). Stęskniłam się za wami i dziękuję, że wielu z was pomimo przerwy nadal jest na moim fanpage'u i Instagramie. Że nie poszliście sobie i nie poszukaliście alternatywy. Nie wiem, jak dalej potoczą się losy bloga, ale na tą chwilę wiem, że nie potrafię tak zupełnie porzucić tego, na co pracowałam tyle czasu.

Wracam :)